maandag 19 april 2010

hé, dat is privé, in hoeverre laat je jezelf zien?

Privacy en internet. Dat is een issue waar ik de laatste tijd over nadenk.
Internet wordt steeds socialer. Vroeger chatte je hooguit, met een nickname, en dus volledig anoniem. Tegenwoordig zitten we op hyves, facebook, twitter en allerlei andere sociale netwerksites. En dat is heel gezellig, en soms handig (want je hebt snel contact met elkaar, ziet wat de ander doet of waar hij is).
Bij deze websites is het wel nodig om je naam en identiteit prijs te geven, omdat anders niemand je kan vinden.

Ik heb er lange tijd voor gekozen om niet op hyves/facebook e.d te gaan, terwijl ik op zich niets te verbergen heb. Ik vind de anonimiteit van internet nl. vaak erg prettig. Ik vind het niet fijn dat anderen, die mij niet of nauwelijks kennen van alles over mij te weten kunnen komen.
Ook het idee dat heel veel informatie nog jaren terug te vinden is via internet: stel je voor dat je over een paar jaar ergens solliciteert. Ga er maar van uit dat je van te voren wordt gegoogeld.
Ik ben daarom tot voor kort heel terughoudend geweest met het prijsgeven van mijn identiteit op internet.

Maar ja, toen werd ik overgehaald door collega P. en vriendin M. en de 23dingencursus. En nu ik eenmaal op hyves, facebook, twitter en de bibliotheek2.0 ning etc. zit (best leuk trouwens!), ben ik meer en meer mijn echte naam gaan gebruiken.
Het is voor de ander toch ook wel weer handig en fijn om te zien met wie ze te maken hebben.
En ik realiseer me ook wel dat ik één van de heel erg velen ben op internet. Niet iedere schurk is op zoek naar mijn gegevens. En bij vrijwel elke site kun je redelijk goed instellen wat anderen (onbekenden) te zien krijgen, gelukkig.

Bovendien kan het zakelijk ook handig zijn om te laten zien wie je bent, zie ook het interview van Edwin Mijnsbergen. En daar zit best wat in. Via sociale netwerken kunnen er mooie samenwerkingsverbanden ontstaan. Of kun je misschien een interessante opdracht o.i.d. toegeschoven krijgen. Maar dat zal waarschijnlijk niet zo snel gebeuren als je jezelf verschuilt achter een nickname.
Voor het werk zijn de diverse sociale netwerken (m.n. de zakelijkere Ning bibliotheek 2.0, LinkedIn etc.) heel bruikbaar. Je kunt met elkaar discussiëren, nieuwe creatieve ideeën bedenken, samenwerkingsverbanden opstarten en vooral ook van elkaar leren.
De borrel en de bosdag kun je zo voor een deel vervangen door internet, scheelt weer geld en tijd. Hoewel het natuurlijk leuk blijft om elkaar ook eens in het echt te zien en te spreken!

Ik blijf het toch best lastig vinden.


Het makkelijkst en het veiligst is om je niet te laten zien, maar dan ziet ook niemand je....

3 opmerkingen:

  1. ja, goed om hier es over na te (blijven) denken!! groetjes & tot mo!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik denk hier altíjd over na en o.a. daarom wil ik liever niet op een sociaal netwerk. Maar ik merk dat je, begeef je je eenmaal op internet, nauwelijks kunt voorkomen dat je niet érgens gespot wordt. Het lijkt onvermijdelijk. Op bibliotheek 2.0. waande ik me 'onder ons' en plaatste ik voor het eerst een foto van mezelf op mijn pagina. Tót ik mijn naam zomaar eens goegulde en ineens mijn portret op het scherm floepte! Met groot mijn volledige naam erbij. Ik ben waarschijnlijk vergeten ergens een vinkje weg te halen of juist te plaatsen, dus eigen schuld dikke bult. Maar ik was 'not amused'. Het blijft een voortdurende afwegen en op je hoede zijn, iets waar ik niet van hou. Maar aan de andere kant beleef ik zoveel plezier aan internet.

    BeantwoordenVerwijderen