Een gewone week

Dit was weer een gewone week.

Het was gezelllig en er was drama, verbazing, onzekerheid, boosheid, tranen en frustratie. Er was vriendschap en er was geen tijd. Er werd hard gewerkt en we deden even niks. Er was iemand een beetje ziekig.
Er werd gerend en stil gestaan. Er was teleurstelling. We waren trots. 

Er was ook nog een gezellig kinderfeestje in een heel druk zwembad. 

Er werd gelachen, getroost. Er werd geleerd en we bedachten oplossingen. 

We zetten ons er overheen en gingen weer door.

Er was regen en grijzigheid, en zicht op zon. Er was bezorgdheid. Er was geluk en liefde.

Dit was weer een gewone week zoals elke andere. Elke week begint weer opnieuw, elke dag begint weer opnieuw.
En dit wordt weer een goede dag.
Het is maar waar je naar kijkt.

Ik heb een heel zwaar leven

We zagen de show van Brigitte Kaandorp op tv (briljant!). En sindsdien is dit een hit in huize Tiroka. Laten we het er maar op houden dat wij ons er niet in herkennen.

ik wil alleen maar zwemmen

Ik wil alleen maar zwemmen.
En vakantie.

We zien nog wel waar we precies heen gaan. We gaan in ieder geval naar een zee. Zand tussen je tenen, wind en zon en zee in je haren.

Eerst hebben we nog een paar drukke weken voor de boeg, waar ik maar niet te veel over na denk. Ze gaan vanzelf voorbij, elke dag strepen we af tot we niks meer over hebben in de agenda. Dan zetten we de kinderen op de achterbank en rijden door tot zover we willen gaan.
We gaan zwemmen, zandkastelen bouwen en boeken lezen in de nieuwe hangmat.

Nog een paar weken en dan is het zover!